Een blauwdruk van ROMEO & JULIET LEZEN verscheen in het studY nummer van nY.
Deze tekst won de eerste editie van de schrijfwedstrijd VLOED.
Het boek verschijnt in de zomer van 2025 bij Borgerhoff & Lamberigts.
Als huiswerkbegeleider kreeg Seppe M toegewezen, een jong meisje dat asiel zocht in ons land en vanaf nu Nederlands moest leren. Maar wat M nodig had, was geen nieuwe taal, maar een verhaal; een weefsel om losse en gewelddadige gebeurtenissen te verbinden.
Samen lazen ze een kinderversie van 'Romeo & Juliet'. M leerde lezen, Seppe ging anders lezen en ontdekte in de vierhonderd jaar oude verzen onverwachte en wrange spiegels voor onze tijd.
Telt geld nog als het gevouwen is?
Is negen het omgekeerde van zes?
Kunnen wolken over elkaar heen springen?
Van welke planeet komt plasticine?
Waarom zien we de wind niet?
Ziet de wind ons wel?
Kijkt de wind dan door ons, zoals wij door de wind kijken?
Een verhaal over de kracht en de valstrik van verhalen.
Een ode aan de literatuur en de waardigheid van elk mens.
Fragment:
Mijn taak als huiswerkbegeleider vereiste meer en meer dit soort tussenkomsten: een opdracht indelen in behapbare tussenstappen, of haar dans opbreken, zoals je een maaltijd voor een dreumes in eetbare happen uit elkaar schuift op een bord. Een werk van wanden. Zonder wanden veranderde M opnieuw tot het kind dat alles aanraakt. Wanneer ik te dichtbij kwam, of aanstalten maakte haar te omhelzen wanneer ze naar huis ging, flakkerden opnieuw spasmen op in haar gezicht op, alsof ze haar lichaam dichtkneep - wat ze ook deed, ze kneep haar lichaam dicht, zonder alsof.
Het maakte me een ietwat koele begeleider, maar wanden aanbrengen, wanden waarbinnen M zich kon uitleven met krassen, breuken en verbanden, stelde me in staat M houvast te bieden zonder haar vast te houden. Ook zij bracht wanden aan. Ik toonde haar hoeveel vakjes van het raster waarmee ik het masker had verdeeld had ingekleurd, hoeveel er nog leeg waren. Ze wiebelde, schoof haar linker- over haar rechterbeen, haar rechter- over haar linkerbeen, ging met beide hielen onder haar billen zitten, haar tongpunt likte haar snot weg.
What’s this? vroeg ze.
Paars.
No!
Paars... Purple.
Purple, grijnsde ze en kroop onder tafel, het masker tegen haar borst gedrukt.
.
Mijn taak als huiswerkbegeleider vereiste meer en meer dit soort tussenkomsten: een opdracht indelen in behapbare tussenstappen, of haar dans opbreken, zoals je een maaltijd voor een dreumes in eetbare happen uit elkaar schuift op een bord. Een werk van wanden. Zonder wanden veranderde M opnieuw tot het kind dat alles aanraakt. Wanneer ik te dichtbij kwam, of aanstalten maakte haar te omhelzen wanneer ze naar huis ging, flakkerden opnieuw spasmen op in haar gezicht op, alsof ze haar lichaam dichtkneep - wat ze ook deed, ze kneep haar lichaam dicht, zonder alsof.
Het maakte me een ietwat koele begeleider, maar wanden aanbrengen, wanden waarbinnen M zich kon uitleven met krassen, breuken en verbanden, stelde me in staat M houvast te bieden zonder haar vast te houden. Ook zij bracht wanden aan. Ik toonde haar hoeveel vakjes van het raster waarmee ik het masker had verdeeld had ingekleurd, hoeveel er nog leeg waren. Ze wiebelde, schoof haar linker- over haar rechterbeen, haar rechter- over haar linkerbeen, ging met beide hielen onder haar billen zitten, haar tongpunt likte haar snot weg.
What’s this? vroeg ze.
Paars.
No!
Paars... Purple.
Purple, grijnsde ze en kroop onder tafel, het masker tegen haar borst gedrukt.
.